یا حق

الهی! یادت چون کنم ،که من خود همه یادم !

به  یقین می توانم بگویم که هیچ چیز چون خواندن و نوشتن مرا ارضاء نمی کند و هیچ چیز لذت بخش تراز این دو برایم نیست ،و افسوس چه کنم که در این روزمرگی غرقم و گاه قلم از من دور می ماند و حس عام بودن روحم را خسته و افسرده می کند. حسرت از دست داده های گذشته و نگرانیهای آینده گاه چنان مغلوبم می کند که نمی توانم دست به هیچ کاری بزنم،چون میبینم همهء کارهای تکراری ملال آور است و من به دنبال راهی نو می گردم و هنگامی که می بینم هیچ از دستم برنمی آید از خود بیزار می شوم درحالیکه می دانم در این تن خسته چقدر استعداد و توانایی نهفته است. ای قلم ،ای کاغذ، رهایم نکنید ،نی خواهم از شما دور بمانم ،با شما آرام ترم .                                                     

م.12/4/87